၉၄ ႏွစ္ျပည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔အႀကိဳ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး

ေအာင္ဆန္း (အပိုင္း - ၄)
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ျမန္မာျပန္ - ေဒါက္တာေအာင္ခင္

ၿဗိတိသွ်ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း

ဂ်ပန္တို႔ကို မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ေပါင္း၍တိုက္ခိုက္ရန္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႔၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ၿဗိတိသွ်တို႔ လက္ခံခဲ့ျခင္းမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမဟာမိတ္တပ္မ်ား၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တင္၏ ႏိုင္ငံေရးပါး နပ္အေမွ်ာ္အျမင္ရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဆုတ္ခြာၿပီးေနာက္ အိႏၵိယ တြင္ အေ၀းေရာက္အစိုးရ႐ံုးစိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအစိုးရကိုလႊမ္းမိုးေနေသာ အရာရွိမ်ားသည္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာလူငယ္မ်ားက ၎တို႔၏ ၾသဇာကို စိန္ေခၚျခင္းႏွင့္ ၎တို႔၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၀႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေစ ရန္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကို ခံခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ဤအရာရွိမ်ားသည္ ဖဆပလႏွင့္ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈမွန္သ မွ်ကုိ လံုး၀ဆန္႔က်င္၍ ၿဗိတိသွ်တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ၿပီးစ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း ဖဆပ လကို မတရားသင္းေၾကညာကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးရန္ လိုလားၾက ပါသည္။

ပိုမို၍ အဓိဌာန္က်စြာ႐ႈျမင္ႏိုင္ေသာ အေနအထားတြင္ရွိေနေသာ ေမာင့္ဘက္တင္ကမူ ျမန္မာႏုိင္ငံကိစၥမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းႏုိင္ရာတြင္ ျမန္မာလူထုႀကီးက မိမိတို႔လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သူဟူ၍ အသိ အမွတ္ျပဳထားေသာ ပုဂၢဳိလ္၏ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈကို ရယူရန္ လိုအပ္မည္ကို နားလည္သည္။ လူထု၏ စိတ္ ေနသေဘာထားႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ အရပ္သားအရာရွိ၏ေနရာတြင္ လ်င္ျမန္ စြာပင္ ၀ါရင့္တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္စ္အား ခန္႔အပ္လိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျဖရွင္းရေသာ လတ္တေလာ ျပႆနာတရပ္မွာ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္ဟု အမည္ ေျပာင္းထားေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ အနာဂတ္အေရးျဖစ္ပါသည္။ တပ္မ်ားကို ေကြၽးေမြးေရးႏွင့္ လက္နက္ တပ္ဆင္ေပးေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ လြန္စြာမွ ခက္ခဲေန၏။ မဟာမိတ္တို႔ စစ္ေအာင္ပဲြခံၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေမာင့္ဘက္တင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး၍ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္၀င္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဆႏၵအ ေလ်ာက္ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ရွိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ၀င္လိုက ၀င္ႏုိင္ေစရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

ဤသေဘာတူညီခ်က္၏ အေသးစိတ္အခ်က္မ်ားကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ မဟာမိတ္စစ္ဦးစီးဌာန ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ပါ၀င္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔တို႔ ကႏၵီအ စည္းအေ၀း၌ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကႏၵီသို႔အသြား ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔၀င္အခ်ဳိ႕ ကာလကတၱားၿမိဳ႕တြင္ ေခတၱခ ဏရပ္စဥ္ သခင္သိန္းေဖႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အနာဂတ္အေရးကို ေဆြးေႏြးၾက၏။ သေဘာ ထားအျမင္တခုအရ လာမည့္ႏိုင္ငံေရးတုိက္ပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါ၀င္ရန္ လိုအပ္သည္။ “သူသည္သာ အမ်ဳိးသား ေရးအင္အားစုအေပါင္းကို ညီၫြတ္ေသာ တပ္ဦးတရပ္ျဖစ္လာေစရန္ စြမ္းေဆာင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏုိင္ မည့္ တဦးတည္းေသာ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည္။”

သခင္သိန္းေဖမွအပ အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ားတင္ျပေသာ အျခားအျမင္တခုအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္တဦးရွိသင့္ေသာ အရည္အခ်င္းေပါင္းစံုမရွိ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့ဖ်င္းေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးနည္းပရိယာယ္မ ကြၽမ္းက်င္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးစြန္႔လႊတ္ၿပီး တပ္မေတာ္ထဲတြင္သာ ေနသင့္သည္။ “ေနာက္ဆံုးတုိက္ပဲြႀကီး” တြင္ အင္အားစုအားလံုး၏ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးရရွိေစရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံလိုအပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ေသာ ဗိုလ္လကၤ်ာက ကြန္ျမဴနစ္တို႔ အၾကံေပးခ်က္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ပံုရာ၌ “ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ကို သူတို႔သာလႊမ္းမိုးထားလို၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေဘးဖယ္ ထားၿပီး သူတို႔အလိုရွိေသာအခါမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ သြယ္၀ုိက္ေသာနည္းမ်ားႏွင့္ အေထာက္အကူေပးရန္ျဖစ္ သည္။”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ဖက္သေဘာထားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ တပ္မေတာ္မွထြက္၍ ႏုိင္ငံေရးေရွ႕တန္းမွ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြကို အစြမ္းကုန္ဆင္ႏဲႊေတာ့မည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အင္အားႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္လည္း ေကာင္း၊ လူထု၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ေမတၱာကိုရရွိေသာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးအေနႏွင့္လည္း ေကာင္း ထင္ေပၚလာ၏။ ၎အား စစ္တပ္အတြင္းသာ ေနေစလိုေသာသူတို႔၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားမွာ ခိုင္လံုမႈမရွိ ေၾကာင္းကို အတိအလင္းျပႏိုင္ခဲ့၏။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အနာဂတ္အေပၚထားေသာ ၎ တို႔၏ အေျခခံမူ၀ါဒကို ေၾကညာလိုက္ပါသည္။ ထိုစီမံကိန္းအရ ဘုရင္ခံသည္ ႏုိင္ငံကို သံုးႏွစ္ၾကာတုိက္႐ိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကာလအားေလ်ာ္စြာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြမ်ားက်င္းပျခင္း၊ ျမန္မာေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႔တို႔တည္ ေထာင္ျခင္းတို႔ကို ေဆာင္႐ြက္သြားမည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအက္ဥပေဒပါ အခ်က္ အလက္မ်ားထက္ သာလြန္တိုးတက္ျခင္းသေဘာကို မေဆာင္ပါ။ ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႔ ျပန္လည္တည္ ေထာင္ၿပီးမွ ေရွ႕တဆင့္တိုး၍ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဒိုမီနီယန္အဆင့္ရေစမည့္ အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒကို ပါတီေပါင္းစံု က ေရးဆဲြရန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တန္းႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားသည္ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းလိုေၾကာင္း တိတိက်က် မေဖာ္ျပလွ်င္ သီးျခားေဒသမ်ားကို ဤစီမံကိန္း၌မထည့္ဘဲ ထားမည္ျဖစ္ပါသည္။

စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား လံုး၀လက္ခံႏုိင္ဖြယ္ မရွိေၾကာင္းကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မၿပီးဆံုးမီကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာမည္ျဖစ္ေသာ ဘုရင္ခံ ဆာရက္ဂ်ီ နဲလ္ေဒၚမန္ဆမစ္အား ရွင္းလင္းစြာအသိေပးၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ၎တို႔ပါတီသာ ႏိုင္ငံကိုကိုယ္စားျပဳေသာေၾကာင့္ ၎တို႔သည္သာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အစားထိုးရန္ ယာယီအမ်ဳိးသားအစိုးရ တရပ္ ဖဲြ႔ခြင့္ရွိသင့္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ပါသည္။

ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ စိတ္ေစတနာေကာင္း မရွိသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အား၀ိုင္းရံေနေသာ ၀န္ထမ္းအရာရွိ မ်ားနည္းတူ စစ္ၿပီးေခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီအေျပာင္းအလဲျမန္လွေသာ ႏုိင္ငံေရးဥတုကို နားမလည္ ႏိုင္ေခ်။ ဖဆပလအဖဲြ႔ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစု၏ ေထာက္ခံမႈရရွိထားသည္ဟူေသာအခ်က္ကို ေဒၚမန္ ဆမစ္ ယံုၾကည္လက္ခံရန္ အခက္အခဲေတြ႔ေနၿပီး ထိုအခ်ိန္၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေရးပါဆံုးပုဂၢဳိလ္သည္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေၾကာင္းကို သူမျမင္၍မျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ကိုလည္း လက္ခံရန္ ၀န္ေလးေန၏။

ထို႔အျပင္ စစ္တြင္းကာလတေလွ်ာက္ မိမိ၏ အစိုးရအေပၚ သစၥာေစာင့္ခဲ့ေသာ ၀ါရင့္ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး မ်ားကို ခ်ီးျမႇင့္လိုေသာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္သည့္ ဆႏၵသည္ သူ၏ နားလည္မႈကို ခ်ဳိ႕ယြင္းေစပါသည္။ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံ ေရးသမားမ်ား၏ က႑ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ မရွိေတာ့ၿပီဟူေသာအခ်က္ကို သူမျမင္ႏုိင္၍ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ မျမင္လို၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာ ၿပိဳပ်က္ျခင္းကို လက္မခံႏုိင္ဟူ ေသာ ခ်ာခ်ီ၏ ဧကရာဇ္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပသည့္ ခံယူခ်က္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အေထာက္အကူမျပဳခဲ့ပါ။ ခ်ာခ်ီ အား ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရာ၌ဆက္ခံသူ အတၱလီကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းရွိ အယူအဆ၊ သေဘာထားအသြယ္ သြယ္ကို အကဲျဖတ္ရန္ အခက္အခဲေတြ႔ေနရာ တိက်ေသာ မူ၀ါဒတရပ္ခ်မွတ္ရန္ ေႏွးေကြးခဲ့၏။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ေဒၚမန္ဆမစ္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာအခါ အရပ္သားအ စိုးရ ျပန္လည္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ ျပသလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလတို႔၏ သေဘာထားကား ထုိကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါ။ ၎တို႔လိုလားေသာ လြတ္လပ္ေရးကို ၎တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ေပးရန္ပ်က္ကြက္ ပါက လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြ ထပ္မံဆင္ႏဲႊရမည့္ အလားအလာကို ၎တို႔ မပယ္ခ်ထားပါ။

ပထမဦးဆံုးတုိက္ပဲြကား ဘုရင္ခံေကာင္စီဖဲြ႔စည္းေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ ဖဆပလသည္ ရာထူးေနရာ (၁၁) ေနရာအနက္ (၇) ေနရာတြင္ ၎တို႔အမည္တင္သြင္းေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ခန္႔အပ္ရန္ အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆို၏။ ထို႔အျပင္ ဘုရင္ခံေကာင္စီကို ၎တို႔မူလကေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ယာယီအမ်ဳိးသားအစိုးရပံုစံ ျဖစ္ ေစမည့္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုပါ တဲြ၍ေတာင္းဆိုလုိက္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတုိင္း ၿဗိတိသွ်အစိုး ရသည္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒအဖဲြ႔၀င္မ်ားအျဖစ္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္သမားမ်ားဟု မိ မိယံုၾကည္သူတို႔ကို ခန္႔အပ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားအနက္ ကပ္ပါးရပ္ပါး မင္းေျမႇာင္မ်ား၊ အမ်ဳိး သားေရးသစၥာေဖာက္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားမ်ားဟု ျမန္မာအမ်ားက ယူဆထားသူအခ်ဳိ႕လည္း ပါ၀င္ေနပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ အမ်ားသေဘာတူ တညီတၫြတ္တည္းေထာက္ခံမႈျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖဆပလဥကၠဌ တင္ေျမႇာက္လိုက္ပါသည္။ ကႏၵီသေဘာတူညီမႈ ရွိထားပါေသာ္လည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အ တြင္း ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းျခင္းမရွိေသာ ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သား အမ်ားအျပား က်န္ေနပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အသစ္၀င္လာသူမ်ားကိုေပါင္းကာ သူ႔ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔ကို တည္ေထာင္လိုက္ပါသည္။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔တပ္သားမ်ားသည္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ဆင္ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ စစ္ေလ့က်င့္ေရးမ်ား ျပဳ လုပ္ပါသည္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔သည္ တရား၀င္အားျဖင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ ေနေသာ လူမႈေရးအဖဲြ႔အစည္းတရပ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖဆပလ၏ လက္႐ံုးတပ္ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ အေျခခံ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ အစိုးရအတြက္ စိတ္မေအးဖြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ဘုရင္ခံ၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို သိမ္ေမြ႔စြာ တံု႔ျပန္လိုက္ပါသည္။ ေၾကညာခ်က္တရပ္တြင္ တပ္ဖဲြ႔၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကိုေဖာ္ျပကာ ၎တို႔အနက္ တခ်က္မွာ “သူခိုးဓားျပ စေသာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား ပေပ်ာက္ရန္ႏွင့္ ရပ္႐ြာၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ သက္ဆုိင္ရာအစိုးရအဖဲြ႔၀င္မ်ား၊ အျခားအဖဲြ႔အစည္း၊ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္၍ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္” ျဖစ္ပါသည္။

ေဒၚမန္ဆမစ္လည္း မည္သို႔အဓိပၸာယ္ေကာက္ရမည္ မသိျဖစ္ေနပါသည္။ ဘုရင္ခံသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ဖဆပလတို႔ကိုကိုင္တြယ္ရာ၌ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေန၏။ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ စိတ္မပိုင္းျဖတ္ ႏုိင္။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးသည့္အခါမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ၊ သံသယစိတ္မ်ား လႊမ္းမိုးသည့္အခါမ်ား လည္းရွိၿပီး နာရီခ်ိန္သီးပမာ အေတြးႏွစ္ဖက္အၾကား စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးရယူရာ၌ ျပည္သူလူထုခံေနရဆဲ အတိဒုကၡမ်ားကို ပိုမိုဆိုး၀ါးေစမည့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြကို မ လိုလားေၾကာင္းအရိပ္အႁမြက္ျပပါသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရရန္အတြက္ လိုအပ္မည္ဆိုပါ က အၾကမ္းဖက္နည္းမ်ားသံုးရန္ကို တြန္႔ဆုတ္ေနမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ထင္ရွားေစသည္။ လူထုစည္း ေ၀းပဲြႀကီးမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ဆႏၵျပခ်ီတက္ေနစဥ္ ပုလိပ္လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့ေသာ ေတာင္သူလယ္သ မားမ်ား၏ စ်ာပနကဲ့သို႔ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္အခမ္းအနားမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ မူ၀ါဒမ်ားကို႐ႈတ္ခ်ၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တတိုင္းျပည္လံုး ဆထက္ထမ္းပိုး ႀကိဳး စားေဆာင္႐ြက္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ေနလ်က္ကပင္ လူအုပ္ႀကီးမ်ားၿငိမ္သက္စည္းကမ္းရွိေစရန္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ ေၾကာင္းျပသခဲ့၏။

သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚမန္ဆမစ္ႏွင့္ သူ၏ အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္တို႔သည္ ျပႆနာမ်ားကို ေအးခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလိုအပ္သည္ကို လက္ခံရန္ ၀န္ေလးေနၾက၏။ ဖဆပလ၏ အင္ အားကိုစမ္းရန္ အျခားပါတီအဖဲြ႔အစည္းမ်ား တည္ေထာင္၍ ရ၊ မရ စဥ္းစားၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အားစမ္းရန္ စိတ္သန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကား ရွိပါသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးတဦး ဘုရင္ခံေကာင္စီ၀င္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသကဲ့သို႔ ထိုႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေရးႏိုင္သည္မွာ ၎တို႔ႏွင့္ ဖဆပလ အၾကား ကြာျခားခ်က္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးမူ၀ါဒမ်ားအေပၚ အေျခခံသည္ထက္ အာဏာရရွိေရးၿပိဳင္ဆုိင္မႈ အေပၚတြင္သာ အေျခခံပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ ၾကားလာျခင္းႏွင့္ သူ႔အား ျပည္သူတို႔က ကိုးကြယ္သည္ဟုပင္ ေျပာရေလာက္မတတ္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားတြင္ မနာလိုမုန္းတီးစိတ္မ်ား ျပင္းျပေနပါသည္။

ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ဖဆပလကို စိန္ေခၚႏိုင္ေသာ အင္အားစုမ်ား ေပၚေပါက္လာႏုိင္မည့္ အလားအလာမ်ားကို သုံးသပ္ေနၿပီး သူ၏ အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ စဲြခ်က္ျဖင့္ ဖမ္း ဆီးရန္ နားပူနားဆာတိုက္ေနစဥ္ ဘုရင္ခံေကာင္စီ၀င္ျဖစ္ေနေသာ သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လူသတ္ မႈႏွင့္ စဲြခ်က္တင္လိုက္ပါသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ခ်ီတက္လာစဥ္က ႐ြာသူႀကီးတဦးအား ၿဗိတိသွ် အလိုေတာ္ရိလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္ရြက္မႈ၊ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈ စဲြခ်က္မ်ားတင္ကာ စစ္ခံု႐ံုးဖြင့္၍ စစ္ေဆးခဲ့ပါသည္။ စစ္ခုံ႐ံုးမွခ်မွတ္လိုက္ေသာ ေသဒဏ္အျပစ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ပါသည္။

ဤအမႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ံုးတင္စစ္ေဆးမည္ဆိုပါက သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ျဖစ္ရပ္လံုးစံုကို ေတြ႔ျမင္ ခဲ့သျဖင့္ သက္ေသထြက္ဆိုေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းလိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်က္ခ်င္းဖမ္းဆီးသင့္၊ မ ဖမ္းဆီးသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစိုးရအဖဲြ႔အတြင္း ၀ိ၀ါဒကဲြျပားေန၏။ အရပ္သားၿဗိတိသွ်အရာရွိအခ်ဳိ႕က ဖမ္းဆီး ေရးတုိက္တြန္းၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ အေျခအေနမ်ား ပိုမို၍ ရွင္းလင္းသြားေစမည္၊ ထႂကြပုန္ ကန္မႈ ျဖစ္ေပၚေစမည့္ အလားအလာကိုလည္း ဖယ္ရွားႏုိင္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူထုက မၾကာမီ ေမ့ ေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရွိမည္မဟုတ္ဟု ေထာက္ျပၾကသည္။

ဤအခ်က္မ်ားကို ရဲမင္းႀကီးက သေဘာမတူပါ။ စစ္အတြင္းျပစ္မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္ ေပးရန္ရွိေနေၾကာင္း၊ ဖဆပလႏွင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖဲြ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူကို ဖမ္းဆီးျခင္းသည္ ပုန္ကန္ေတာ္လွန္မႈကို တားဆီးသည္ထက္၊ ထႂကြရန္လႈံ႔ေဆာ္လိုက္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း တင္ျပ ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေသနာပတိကလည္း ရဲမင္းႀကီး၏အျမင္ကို ေထာက္ခံကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းသည္ အသိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္သျဖင့္ ပုန္ကန္ထႂကြမႈတရပ္ကို စတင္မည္သူဟု မထင္ေၾကာင္း တင္ ျပပါသည္။ ထို႔အျပင္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအေပၚ မူတည္၍ ေဆာင္႐ြက္သင့္မသင့္ကလည္း ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေန၏။

၎၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားသည္ သံသယမကင္းဖြယ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း တာ၀န္၀တၱရားမရွိပါ ဘဲႏွင့္ ၎ေဆာင္႐ြြက္ခဲ့ေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဂုဏ္၀င့္စြာ ေရးသားထုတ္ေ၀ထား ေသာ စာအုပ္ကလည္း ရွိေနေသးသည္။ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ စြပ္စဲြခ်က္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဤအမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ လံုး၀တာ ၀န္ယူကာ စစ္ခံု႐ံုးေတြ႔ရွိခ်က္အရ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ ဘုရင္ခံလည္း တဖန္ မေ၀ခဲြ ႏုိင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ တဖက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္မႈႏွင့္ စိတ္သတိၱတို႔ကို မ်ားစြာေလးစားမိ ၏။ တဖက္တြင္ကား သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အဓိကအတိုက္အခံျဖစ္ေနသူကို လူသတ္မႈစဲြခ်က္တင္ကာ ဖယ္ရွားႏိုင္ လုိက္ပါက ႏုိင္ငံေရးအက်ဳိးအျမတ္ မည္မွ်ထုတ္ႏုိင္မည္ကိုလည္း ေတြးမိ၏။

ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ၀ႈိက္ေဟာ(လန္ဒန္)အစိုးရက မိမိတို႔သာဆံုးျဖတ္ရန္ အာဏာရွိသည္ဟု ကန္႔သတ္ ခ်က္ထားျခင္းမွာ ကံေကာင္းသည္ဟူ၍ပင္ ေျပာရမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၊ ေဒၚမန္ဆမစ္ စကၤာပူသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးရန္ ၫႊန္ၾကားေသာ သံႀကိဳးစာေရာက္ လာ၏။ ဘုရင္ခံလည္း ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။ ၀ရမ္းမထုတ္မီ ေလးတြင္ အမိန္႔ပယ္ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း သံႀကိဳးေနာက္တေစာင္ ေရာက္လာေလသည္။ ဤကိစၥသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၏ မေရရာလွေသာၾသဇာကို ပိုမို၍ ယုိယြင္းလာေစသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ ေျခလွမ္းအားလံုးကို ဖဆပလ သည္ အစိုးရဌာနမ်ားအတြင္းရွိ ၎တို႔အား ေထာက္ခံသူမ်ားထံမွတဆင့္ သိေန၏။

ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဖယ္ရွားလိုေသာ္လည္း မထိ၀ံ့ဟူေသာသတင္းသည္ ျပန္႔ႏွံ႔သြား၏။ ေဒၚမန္ဆမစ္ လည္း အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားပါသည္။ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ ၍ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း လန္ဒန္အစိုးရကို ၀န္ခံအသိေပးၿပီး ဖဆပလ လက္ခံႏုိင္မည့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္အသစ္ မ်ားကို တင္ျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကား ေႏွာင္းခဲ့ေလၿပီ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ပူပင္ေသာကမ်ားေန ေသာ ဘုရင္ခံႀကီး ၀မ္းကိုက္ေရာဂါစဲြကပ္ေသာေၾကာင့္ အဂၤလန္သို႔ ျပန္ရပါသည္။ ဇူလုိင္လမတိုင္မီ အတၱလီ သည္ ေဒၚမန္ဆမစ္ေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္ဆ့္ကို ခန္႔အပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ရန္ဆ့္အား ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းကား သင့္ေလ်ာ္လွပါသည္။ သူသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ျမန္မာျပည္အ ေျခအေနကို ေကာင္းစြာသိႏုိင္ခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္သူ ျဖစ္၏။

(နိဂံုးပိုင္း ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္ …)
(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးသားသည့္ “ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္)